 |
| Χαλυβουργική |
Η φούσκα του χρέους έσκασε στην Ιταλία. Και πρόκειται για χρέος πάνω από 1,9 τρισ. ευρώ, δηλαδή για κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των χρεών της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας μαζί. Την ίδια στιγμή οι «αγορές» στρέφονται κατά της Γαλλίας και του Βελγίου, ενώ υποβαθμίζονται γερμανικές τράπεζες και τίθεται σε ερωτηματικό η ανθεκτικότητα των καλύτερων φίλων της Μέρκελ, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία, η Φινλανδία…
Η «μετάδοση» του ιού της κρίσης από τα PIIGS στον, τάχα, υγιή κορμό της ΕΕ έχει ήδη συντελεστεί.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες θα κληθούν σε νέα σύνοδο κορυφής, στις 9 Δεκέμβρη, για να πάρουν –και πάλι– «ιστορικές» αποφάσεις. Μπαρόζο, Γιούνκερ και Βαν Ρομπάι θα παρουσιάσουν τις μεταβλητές της «μεγάλης λύσης», που θα επιχειρεί, λέει, να ελέγξει την κρίση του χρέους (ευρωομόλογα, τύπωμα χρήματος, νέος ρόλος ΕΚΤ), αλλά που σε κάθε περίπτωση θα τερματίζει την «ιερότητα» της Συνθήκης του Μάαστριχτ προκειμένου να σώσει την ευρωζώνη.
Κανείς δεν μπορεί σήμερα να προβλέψει αν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες θα κατορθώσουν να συμφωνήσουν σε μέτρα μεγαλύτερων φιλοδοξιών από ό,τι οι ασπιρίνες σε περίπτωση καρκίνου. Όμως τα αντίτιμα είναι δεδομένα:
– Μια μακρά περίοδος πανευρωπαϊκής λιτότητας διαρκείας, όπου οι αξίες που γνώρισε η εργατική τάξη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (μισθός, σύνταξη, ασφάλιση κ.λπ.) θα τεθούν σε σοβαρή αμφισβήτηση.
– Μια πρωτοφανής θεσμοθέτηση κεντρικών εξουσιών της ευρωγραφειοκρατίας που, στο όνομα της «πολιτικής ενοποίησης», θα αποκτά δικαιώματα καθορισμού του προϋπολογισμού και των οικονομικών πολιτικών των χωρών μελών.
Τα βήματα αυτά θα έχουν τεράστιες πολιτικές συνέπειες σε όλη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα η «τρικομματική» κυβέρνηση, υπό τον αγαπημένο «τεχνοκράτη» των τραπεζών Λ. Παπαδήμο, επιβλήθηκε μετά τις δυσκολίες και τις δυστοκίες 4-5 ημερών. Στην Ιταλία η αντίστοιχη κυβέρνηση, υπό τον επίσης αγαπημένο «τεχνοκράτη» των τραπεζών κ. Μόντι, επιβλήθηκε με πιο συνοπτικές διαδικασίες. Αύριο;
Ο Λ. Παπαδήμος θα μας καλέσει σε σκληρές θυσίες, προκειμένου «να παραμείνει η χώρα στη ζώνη του ευρώ». Στη ζώνη που αποδεικνύεται θανάσιμη παγίδα για τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Η απάντηση που πρέπει να του δοθεί θα πρέπει να είναι σαφής: Τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα, η Αριστερά θα αγωνιστεί για την πλήρη ανατροπή των πολιτικών λιτότητας. Στην κατεύθυνση αυτή δεν δεχόμαστε κανέναν εκβιασμό: Το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» είναι πολεμική γραμμή τόσο ενάντια στις ευρωηγεσίες, όσο και ενάντια στην εγχώρια τρικομματική κυβέρνηση και τον αρχιτραπεζίτη Πρωθυπουργό. Η επιβολή αυτής της πολιτικής θα κριθεί ασφαλώς στη δύναμη του κινήματος: στους αγώνες, στις απεργίες, στις καταλήψεις που έρχονται. Όμως η στήριξή της έχει και προϋποθέσεις κεντρικής πολιτικής μάχης. Γι’ αυτό η ΔΕΑ τάσσεται με έμφαση υπέρ της συμπαράταξης της Αριστεράς (του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ…) με στόχο τη δημιουργία ενός μαζικού και ριζοσπαστικού πόλου που θα μπορεί να αντιπαραθέσει στα εκβιαστικά διλλήματα που έρχονται (ευρώ ή δραχμή;) τη μοναδική απελευθερωτική για τον κόσμο προοπτική: Ανατροπή του καπιταλισμού, διεκδίκηση του σοσιαλισμού.
Η απάντηση αυτή φαντάζει σε πολλούς ως «ιστορική». Όμως ιστορικής σημασίας είναι και οι συνθήκες που διαμορφώνονται γύρω μας.
 |
| Περιφρούρηση Χαλυβουργικής |
Την απόλυτη αλήθεια για τις πραγματικές προθέσεις της τρικομματικής κυβέρνησης και της τρόικας αποκαλύπτει το σχέδιο για τον προϋπολογισμό του 2012, που ήδη κατατέθηκε στη Βουλή και θα ψηφιστεί με διαδικασίες fast truck μέχρι τις 7 Δεκέμβρη.
Πρόκειται για ένα μανιφέστο απίστευτης ταξικής σκληρότητας, το οποίο προβλέπει:
– Πρόσθετα μέτρα λιτότητας (μείωση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, υπερωριών κ.λπ.) της τάξης των 10 δισ. ευρώ.
– Εγκατάλειψη του όποιου «κοινωνικού κράτους» στη μηδενική χρηματοδότηση. Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση, τα ταμεία και τα νοσοκομεία θα κληθούν από το 2012 να λειτουργήσουν «με βάση τις δικές τους δυνάμεις».
– Έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις τουλάχιστον 6 δισ. ευρώ που για να συγκεντρωθούν –στις σημερινές τιμές του ΧΑΑ– προϋποθέτουν κούρσα ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων.
– Άγρια φοροεπιδρομή. Μετά τη φοροκαταιγίδα του 2011, οι φόροι για το 2012 προβλέπονται αυξημένοι κατά 7,1%. Όμως, ασφαλώς, αυτή η φοροεπιδρομή θα έχει μεγάλες ανισότητες. Οι φόροι εισοδήματος των φυσικών προσώπων (δηλ. κυρίως των μισθωτών) θα αυξηθούν κατά 29,1%! Αντίθετα, οι φόροι πάνω στις επιχειρήσεις θα μειωθούν κατά 12,7%. Σημειώνεται ότι η φορολόγηση των ακινήτων (που αφορά τις μικροϊδιοκτησίες, αφού οι μεγάλες περιουσίες γνωρίζουν τους τρόπους απαλλαγής μέσω off shore κ.λπ.) θα αυξηθεί κατά 217%!
– Μαζική στροφή στην ελαστικοποίηση της εργασίας. Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού, στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας «χαρακτηρίζεται από υψηλή εργασιακή ασφάλεια», χαρακτηριστικό που οι τρικομματικοί υποστηρικτές του Παπαδήμου θεωρούν αρνητικό και δεσμεύονται να το ανατρέψουν.
– Επισήμως καταγεγραμμένη ανεργία στο 17,7%, που σημαίνει ότι στην πραγματική ζωή θα ξεπερνά κατά πολύ το 20%...
Παρ’ όλα αυτά ο προϋπολογισμός του 2012 οδηγεί σε μια ακόμα χρονιά ύφεσης κατά 2,8% (από 5,5% φέτος). Το ετήσιο ΑΕΠ θα συρρικνωθεί γύρω στα 212 δισ. ευρώ, έναντι 218 δισ. ευρώ το 2011 και 240 δισ. του 2009.
Ο προϋπολογισμός αυτός αποτελεί μια πραγματική κήρυξη πολέμου ενάντια στους μισθωτούς και τις λαϊκές τάξεις. Οι ντόπιες κυρίαρχες τάξεις και οι πολιτικές δυνάμεις που τις εκπροσωπούν, πήραν το μήνυμα των Βρυξελλών: πριν καν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θεσμοθετήσουν τον έλεγχο των προϋπολογισμών από την Κομισιόν, σπεύδουν να αποδείξουν ότι οι εσωτερικές δυνάμεις ευθυγραμμίζονται ευκόλως.
Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά οφείλουν να σηκώσουν το γάντι αυτής της κήρυξης πολέμου. Ο προϋπολογισμός πρέπει να ανατραπεί μαζί με όσους τον εισηγούνται ή σχεδιάζουν να τον στηρίξουν.
ΠΑΣΟΚ-ΝΔ: Πορεία «ρευστοποίησης»;
Η κυβέρνηση Παπαδήμου «δεν είναι ειδικού σκοπού, αλλά κανονική κυβέρνηση», δηλώνει από τις στήλες του «Βήματος» ο εκπρόσωπος του αρχιτραπεζίτη-πρωθυπουργού και υπουργός Επικρατείας –πρώην σύμβουλος του ΓΑΠ– Γ.Σταυρόπουλος. Η αγιοποίηση του Παπαδήμου από τα εγχώρια ΜΜΕ και η ειδική μεταχείριση από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ενισχύουν την εικόνα ότι ο Παπαδήμος «ήρθε για να μείνει» και ότι η δέσμευση για εκλογές στις 19 Φλεβάρη είναι μάλλον στον αέρα.
Η προοπτική αυτή, που φαίνεται να έχει πολλούς υποστηρικτές ανάμεσα στους βιομήχανους και τους τραπεζίτες, προϋποθέτει μια κλιμάκωση των πιέσεων πάνω στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, μια απειλή «ρευστοποίησης» απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Ο Αντ. Σαμαράς ήδη αντιμετωπίζει τις πιέσεις για την «υπογραφή» ως προϋπόθεση, τάχα, για την καταβολή της 6ης δανειακής δόσης. Η τακτική του Σαμαρά είναι ακραία δημαγωγική: Έχει δεσμευτεί σε όλους τους τόνους και σε όλα τα σημεία της πολιτικής που απαιτούν οι δανειστές, άρα η άρνησή του, τάχα, να «υπογράψει» είναι με το μάτι αποκλειστικά στην κάλπη. Όμως ο διεθνής παράγοντας και τα εγχώρια ΜΜΕ δείχνουν ότι δεν ανέχονται τέτοιες «πολυτέλειες». Το ξέσπασμα της αντιπαράθεσης μεταξύ των «φιλελεύθερων» βαρόνων (Μητσοτάκης, Βαρβιτσιώτης, Σπηλιωτόπουλος, Χατζηδάκης) με την υποστήριξη του Μ.Αντώναρου, έμπιστου φίλου του Κ. Καραμανλή, και των πρωτοπαλίκαρων της «λαϊκής πατριωτικής Δεξιάς» (Φ. Κρανιδιώτης, Γ. Μανώλης κ.ά.) είναι ενδεικτική των περιπετειών που περιμένουν την ηγεσία της ΝΔ στις εβδομάδες που έρχονται…
Στο ΠΑΣΟΚ, ο Γ.Παπανδρέου δεν έχει επισήμως δηλώσει πρόθεση να αποχωρήσει από την κομματική ηγεσία. Όμως οι «φιλικές» εφημερίδες (με πρώτο το Συγκρότημα του ΔΟΛ) σπεύδουν να του απονείμουν εύσημα, να τον εντάξουν στο ιστορικό παρελθόν και να τον υποχρεώσουν να «ανοίξει το δρόμο για τη διαδοχή». Πριν στεγνώσει το μελάνι στα δημοσιεύματα, προέκυψε η δημόσια άρνηση της πασοκικής τρόικας (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης) να ανεχθεί οποιονδήποτε ηγετικό ρόλο του ΓΑΠ, η υποψηφιότητα του Μ.Χρυσοχοΐδη(!) και το άνοιγμα της συζήτησης για τα σενάρια «διαρχίας» μέσα στο φιλοπαπανδρεϊκό στρατόπεδο. Με τον Βενιζέλο σιωπηλό, για την ώρα, κανείς δεν θα δεχόταν να στοιχηματίσει ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ θα φτάσει ενιαίο στη σκληρή δοκιμασία της κάλπης…
Τα ευρωεπιτελεία, αλλά και η ντόπια κυρίαρχη τάξη θα ήθελαν ένα πολιτικό προσωπικό απαλλαγμένο από τις αντιφάσεις και τις αμφισημίες των μεγάλων πολιτικών κομμάτων. Δεν πρόκειται ασφαλώς για κριτική ποιότητας, σοβαρότητας κ.λπ. Άλλωστε δεν διστάζουν να αξιοποιούν ακόμα χειρότερους σαλτιμπάγκους (όπως ο «κωλοτούμπας» της ακροδεξιάς ή η Ντόρα του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού…). Πρόκειται για δυσανεξία απέναντι ακόμα και στην πιο στρεβλή έκφραση κάποιων λαϊκών διαθέσεων που μπορούν να διαπερνούν τα μεγάλα κόμματα. Παρόλη όμως την ολοφάνερη υποβάθμιση του κοινοβουλευτισμού και της (έστω προσχηματικής) αστικής δημοκρατίας, οι κυρίαρχες τάξεις και οι δανειστές θα χρειαστούν αργά ή γρήγορα εκλεγμένη κυβέρνηση. Και εκεί θα χρειαστούν τα «μεγάλα κόμματα», το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που, σήμερα, τα πιέζουν, τα εκβιάζουν και τα στραπατσάρουν.
Δεν έχουμε κανένα λόγο συμπάθειας για τις περιπέτειες του ΓΑΠ, του Σαμαρά και των επιτελείων τους. Ο Καρατζαφέρης, εκφράζοντας τους βαθύτερους φόβους των «από πάνω», προειδοποίησε ότι, αν η Αριστερά συμπαραταχθεί, τότε στις σημερινές συνθήκες θα απειλούσε την κυριαρχία των «μεγάλων κομμάτων» και θα άνοιγε το ενδεχόμενο να μετατραπεί η Ελλάδα σε μια «Κούβα της ανατολικής Μεσογείου». Να μια προοπτική για την οποία αξίζει να εργαστούμε…
http://www.dea.org.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου